I noster vêc… la sò vèta
i l’han pasêda a raspêr
in mêš a dî sâs,
per rubêr
apêina ûn pùgn ed têra,
da destènder come ûn linsól
insèma a la schîna dal mònd…
e psér dîr:
– L’è per quèi ch’à gnirà!
LA DOTE – I nostri vecchi… la loro vita / l’hanno trascorsa a
frugare / tra i sassi, / per rubare / appena un pugno di terra, / da stendere come un
lenzuolo / sulla schiena del mondo… / e poter dire: / – È per quelli che verranno!