A vegn şó in sal corént, pian, on batèl
col ved Topìna c’l’è rapà e canü
e ’l sìfola tra i dent, pian, da par lü,
intant c’al sfonda in dl’aqua on bartavèl.
A riva gh’è restà ’na bügandéra:
la g’ha ’ncóra da fnir al sò mestér,
l’è lì c’l’ardénsa pagn e dispiaşér
c’l’agh n’ha piena ona sporta da pavéra.
Al pescador al ’s volta e a basa vós
“Com’a vala, Tersìla, incö, la schéna?…”
“La va c’am par da tegnar sü ’na crós!”
Po’ tüt a taş, gh’è sol ona cadéna
c’la ciòca in sal batèl, on colp ad tós,
l’aria l’è fresca e squaşi l’ora ’d séna.
SERA A SAN GIORGIO – Scende sulla corrente, piano, una battello / con il vecchio Topina, ch’è rugoso e canuto / e fischia tra i denti, piano, da solo, / mentre affonda nell’acqua un bertovello. / Sulla riva è rimasta solo una lavandaia: / deve ancora finire il suo lavoro, / è lì che risciacqua panni e dispiaceri / dei quali ha, piena, una sporta fatta di sala. / Il pescatore si volta e, a bassa voce, / “Come va, Tersilla, oggi, la schiena?…” / “Va che mi sembra di reggere una croce!” / Poi tutto tace, una catena / sbatacchia sul battello, un colpo di tosse, / l’aria è rinfrescata ed è quasi l’ora di cena.