It anciarme l’assél ëd la mëssòira
dla veja nacia seuri dla sombrura
dl’acsan ëd la toa vos ch’as fà reveusa
’nt un cant ansem d’amor e d’aventura.
It anciarme l’ëspi dl’ëspiam ch’a-i vansa
apress ëd nòst trassé a la garabìa
’nt ël geugh ch’a-i resta pa pì gnun talon,
e ’s preuva mach ’d fé mecia co’l dëstin.
’T anciarme ’l fil ch’a brusa la candèila
ch’a mës-cia ’nsem ël gorgh e la memòria,
dovrand n’aslin ch’a fà s-ciuplì l’arcòrd,
nòst decroteur d’un giass ch’a sà ’d vaiven.
It anciarme l’abim ëd la dësmentia
anvërtojà ’n cochèt ëd na canson
cantà ’n s’un palch arsis ëd vos gorëgne
campà a l’asar mascheugn ch’a dësbla ij seugn.
It anciarme la nav ch’a passa e a vanta
’n s’un mar anté ij vansoj a nijo a randa
ëd n’ìsola ch’a dësvëlrà sò anciarm
ant l’ùltim ësvantaj ëd nòst drapò.
1999
Tu affascini Tu affascini l’acciaio della falce/ della vecchia camusa sorella dell’oscurità/ dell’accento della tua voce che si fa sognatrice/ in un canto insieme d’amore e d’avventura.// Tu affascini la spiga della spigolatura che rimane/ dopo il nostro imbrogliare alla rinfusa/ nel gioco dove non resta più nessuna carta vincente,/ e si cerca solamente di fare pari e patta col destino.// Tu affascini il filo che brucia la candela/ che mescola insieme il gorgo e la memoria,/ usando un acciarino che fa crepitare il ricordo,/ nostro lustrascarpe di uno strame che sa di andirivieni.// Tu affascini l’abisso dell’oblio/ avviluppato in bozzoli di una canzone/ cantata su di un palco stantio di voci coriacee/ gettate al caso magico che disfa i sogni.// Tu affascini la nave che passa e scompare/ su di un mare dove i rimasugli annegano di fianco/ ad un’isola che rivelerà il suo fascino/ nell’ultimo sventolare della nostra bandiera.